ஹெல்த் கேர்.

ரெண்டு வருடம் முன் ஒரு ஜூலை மாதம் வழக்கம்போல மார்னிங்க் வாக்,
யோகா மெடிடேஷன்,பிராணாயாமம் எல்லாம் செய்து முடிந்ததும் கொஞ்சம்
ஒரு 5 நிமிடத்துக்கு ரிலாக்ஸ் பண்ணிண்டேன்.10 வருஷமாகவே இதெல்லாம்
 ரெகுலராக செய்து வரேன். கோவம் என்பதே கிடையாது. கவலையோ, டென்ஷனோஎதுக்குமே படுவதில்லை. ரொம்பவே சாந்தமுடன் அமைதியாக
இருப்பேன். அன்று காலை உக்காந்திருக்கும்போதே திடீர்னு கீழ்த்தாடை பக்கம்
 லேசாக ஒரு வலி தொடங்கியது.ஏன் இப்படி வலிக்குதுன்னு யோசிக்கும்போதே
தலை முதல் கால்வரை வேத்து கொட்டித்து. முகம் அலம்பி டவல் எடுக்க பெட்
ரூம் போனேன்,அவ்வளவுதான் தெரியும். நினைவே இல்லாம ஒரு மணி நேரம்
 கீழே விழுந்திருக்கேன்.

சடன்னா எழுந்து பாத்தா ஒருமணி நேரமா நினைவே இல்லாம விழுந்திருப்பது
தெரிய வந்தது.டவல் கொண்டு முகம் துடைத்தபிறகு கூட வேர்வை நிக்கவே
 இல்லை. திடீர்னு கழுத்தை சுத்தி பின்கழுத்துபக்கம்னு வலிசிவியரா ஆச்சு.
 நிக்கக்கூட முடியாம உடம்பு நடுக்கம் வேர. நான் தனியாகதான் இருக்கேன்.
 நான் இருக்கும் இடத்தில் டாக்டர் வசதியெல்லாம் போறாது. கொஞ்ச நேரம்
 மனதை அமைதி படுத்திண்டு, நமக்கு ஒன்னுமில்லை, ஒன்னுமில்லைன்னு
ஆட்டோசஜ்ஜஷன் மாதிரி சொல்லிண்டே உக்காந்தேன். அப்படியும் எந்த முன்
நேற்றமும் இல்லை. சரி இது சரியா தோணலியேன்னு எனக்குத்தெரிந்த ஒரு
ஆட்டோக்காரப்பையனை போன் பண்ணி வரச்சொன்னேன். உடனே வந்தான்.
 என்னாச்சும்மா? என்றான். இப்பவே என்பையன் வீடு கூட்டீபோயி விடு என்றேன்.

 நான் இருக்கும் இடத்திலேந்த பையன் இருக்கும் இடம் 40 கிலோ மீட்டர் இருக்கும்.ஆட்டோக்காரப்பையன் ரொம்ப நல்ல மாதிரி, என்கண்டிஷன் பார்த்து
அவனே பயந்து போனான். நான் இருப்பது மூணாவது மாடி.என்னை மெதுவாக
 கையைப்பிடித்துக்கொண்டு கீழே கூட்டிண்டு போய் ஆட்டோவில் உக்கார வைத்தான்.எ ன்னால உக்காரவே முடியலை. படுத்துட்டேன். கூடியமான வரை
மேடு, பள்ளம் பார்த்துகவனமாகவே ஓட்டிண்டு போனான்.ஒண்ணரை மணி
 நேரம் ஆச்சு. அவங்க இருப்பது சிட்டி சைட். எல்லா வீடுகளிலும் லிஃப்ட் உண்டு.
 எனக்கு ஆட்டோலேந்து இற்ங்கவே முடியலை.

	Tweet