ஹெல்த் கேர்(3)

ஆஸ்பிடலில் இருந்து எப்படா வீட்டுக்கு போலாம்னு ஆச்சு.ஸ்பெஷல் வார்ட் 

வந்ததும் டாக்டர் வேர பெரிய ஆஸ்பிடல் போயி ஆஞ்சியோ டெஸ்ட் எடுக்க

சொன்னார். நான் கேட்டேன் அதனால என்னாகும் என்று.இல்லைமா 

எங்கல்லாம் ப்ளட் க்ளாட் ஆகிஇருக்குன்னுதெரியவரும்அதுக்குத்ததகுந்தாப்ல

ஆஞ்சியோ ப்ளாஸ்டோ பைபாஸொ பண்ணிடலாமென்றார். அது எதுக்குன்னு

திரும்பவும் கேட்டேன். என்னம்மா இப்படி கேக்குரீங்க. ரெண்டு அட்டாக் ஒரே 

சம்யம் ஆகி அதிர்ஷ்ட வசமா நல்லபடியா பிழைச்சு வந்திருக்கீங்க.ஹார்ட் 

ரொம்ப வீக்கா இருக்கு. இந்தகண்டிஷன்ல இன்னும் ஒரு 5 வருஷம்தான் நீங்க

உசிரோட இருக்க முடியும். பைபாஸ் பண்ணிகிட்டா கூட் ஒரு 10 வருஷம் 

இருப்பீங்க என்றார். அப்போ இவ்வளவு மருந்து மாத்திரை எல்லாம் தேவை

இல்லியான்னேன். டாக்டர் சிரிச்சுகிட்டே இன்னமும் கூடவே மருந்து 

மாத்திரைஎடுத்துக்க வேண்டி வரும் என்றார்.




எப்படியும் மருந்துமாத்திரை லைஃப்லாங்க் எடுத்துக்கத்தானே வேணும் 

 நான் என் வாழ்க்கையில் எல்லா அனுபவங்களையும் பாத்தாச்சு.கஷ்டம், சுகம்

 அழுகை சிரிப்பு என்னல்லாம் உண்டோ எல்லாத்தையும் பாத்துட்டேன் 

போதாததற்கு இப்ப  ஹார்ட் அட்டாக் வந்து ஆஸ்பிடல் அனுபவமும் 

பாத்தாச்சு. நிறைய நாள்  இன்னமும் உயிரோட இருக்கனும்னு எல்லாம் ஆசையே இல்லை

எனக்கு 5வருஷமே அதிகப்படிதான். பகவான் இந்த நிமிஷம் என்னை அழைச்

சுண்டா கூட நான் இப்பவே ரெடிதான். நிறைய நாட்கள் எல்லாம் எனக்கு 

வேண்டவே வேண்டாம். அதனால ஆஞ்சியோ டெஸ்டெல்லாம் 

வேண்டாம்னு கட் &; ரைட்டா சொன்னேன். டாக்டர் என் மகனிடம் என்ன 

ஆச்சர்யமான அம்மா இவங்க. எல்லாருமே பேரக்குழந்தைகள் கல்யாணமாகி 

அவங்ககுழந்தைகளையும் பாக்கணும்னு ஆசைப்படுவாங்க. இவங்க 

என்னடான்னா இப்பவே மேல போக ரெடிங்கராங்களே.




சரிம்மா நான் எவ்வளவு சொல்லியும் கூட கேக்க மாட்டீங்கரீங்க. உங்களை

கம்பல் பண்ணமுடியலை.ஆனா ஹெல்த் கேர் ரொம்ப முக்யம் அதை நினை

வில் வச்சுக்கோங்க.மகன் கூடவே இருங்க .தனியா இருக்க வேண்டாம் என

ஒரே அட்வைஸ் மழைதான். ஒரு வழியா 6 வாரங்களுக்குப் பிறகு மகன் வீடு

கூட்டிண்டு போனான்.அப்பாடான்னு இருந்தது.மருமகள், பேரக்குழந்தைகள்

இனிமையாக வரவேற்பு கொடுத்தார்கள். சமையல் முதல் கொண்டு எல்லா

வேலை களுக்கும் வேலைக்காரிகள் இருந்தார்கள்.




மகன் காலை 7 மணி ஆபீஸ் போனா இரவு 8, அல்லது9 மணிக்குத்தான் 

வருவான். குழந்தைகளும் பெரிதானபடியால் அவங்க படிப்பு, 

அவங்கஃப்ரெண்ட்ஸ் நு அவங்க பிசி.காலையில் ஒரு குட் மார்னிங்க்,இரவு

ஒரு குட் நைட், மகனும் இரவு வந்து சாப்பிட்டீங்களா, மருந்து 

எடுத்துக்கிட்டீங்களான்னு ஒரு விசாரிப்பு.மருமகளும் என்னை தொந்திரவு 

செய்யக்கூடாதுன்னு நிறைய பேச்சு கொடுக்கமாட்டா. வேளா வெளைக்கு 

எல்லாம் ரெடி, ரெடியா கையில் கொண்டு தந்திடுவா. முதல் மூணு மாசம்

ரொம்பவே டயட் கண்ட்ரோல், காலை ஓட்ஸ், மதிய சாப்பாட்டில் ,தேங்காய், 

எண்ணை, நெய் ஃபேட் ஐட்டம் எதுவும் சேர்க்காமல் உப்பு சப்பில்லாம ஒரு

சாப்பாடு. இரவும் 7 மணிக்கே லைட்டாக மோர்விட்டுகரைத்து ஒரு பிடி 

ச்சோறு. இதுக்குமேல வேளைக்கு8 மாத்திரைகள்.(கொடுமை).




எருமைப்பால் கொழுப்பு நிறைந்தது என்று எனக்கு மட்டும் சோயா பாலில்

ஓட்ஸ், பால் எல்லாம். மருந்தும் மாத்திரையும் நிறையாஎடுத்துக்கொள்வதால்

வாய்க்கு எதுவுமே ருசியே தெரியாது. ஒரு வேலையும் இல்லாம சாப்பிட், 

சாப்பிட்டு தூங்கி எழுந்து என்று கிறுக்கு பிடிச்சாமாதிரி ஆச்சு. நடக்க, 

பிராணாயாமம் பண்ண எல்லாத்துக்குமே டாக்டர் தடா போட்டுட்டார்.

3 மாசம் பல்லைக்கடிச்சுண்டு இருந்துட்டேன். அப்பறம் மகனிடம் மெதுவாக

என்னை அம்பர்னாட்ல கொண்டு விட்டுடு. என்னால இங்க இருக்கமுடியலை.

என்றேன். அவனுக்கு ரொம்ப வருத்தம். உங்களுக்கு என்னம்மா இங்க குறை

ஏன் அங்க போகணும்னு சொல்ரீங்கன்னான்.




பூரா நாளும் என்னால சும்மா உக்காந்து இருக்க முடியாது. என் வேலையை

நான்கவனிச்சுண்டு ஓரளவாவது நடமாடிண்டு இருந்தாதான் சரியா வரும்.

என்ரேன். அம்மா டாக்டர் தனியா இருக்கக்கூடாதுன்னு திரும்பதிரும்ப 

சொல்லி இருக்கார்மா என்ரான். டாக்டர்னா அட்வைஸ் செய்வது அவர்கடமை.

அவர் சொல்ரார்னு எல்லாத்தையும் கேக்க முடியாது.னம்மால எதைசெய்ய 

முடியுமோ அதைச்செய்யணும். நான் கவனமா இருந்துக்கரேன் என்னை அங்க

கொண்டு விட்டுப்பான்னு திரும்பதிரும்ப சொல்லவும் அவன் அரை மனதுடன்

சரி என்றான். என்பசங்க எப்பவுமே என் சந்தோஷம், நிம்மதி, அமைதியை

பெரிசா மதிப்பவங்க. எனக்கு மாறாக எதையுமே செய்ய மாட்டாங்க.

எனக்கு தனியா இருப்பதில்தான் விருப்பம் என்று அவர்கள் எல்லாருக்குமே

தெரியும். அடுத்தவாரமே இங்க கொண்டு விட்டான்.




எந்தேவைகளை கவனித்துக்கொண்டு வெளில போய் வர வேண்டிய 

வேலைகளையும் கவனித்துக்கொண்டு இப்பவும் தனியாகத்தான் இருக்கேன்.

என்ன ஒரு விஷயம்னா, இப்ப உங்க எல்லாருடனும் என் வாழ்க்கையில் நடந்த 

விஷயங்கள் பகிர்ந்துகொள்வதில் என்மனது ரொம்பவே ரிலாக்சா இருக்கு. 

எந்த சுமையோ, பாரமோ மனதில் சுத்தமாக இல்லை.என் எழுத்தைப்

படிக்கும் உங்களுக்கெல்லாம் எந்தவித பிரயோசனமும் இல்லாம இருக்கலாம்.

ஆனா ப்ளாக் எழுதுவது என் மனதுக்கு ரொம்ப டைவர்ஷனா இருக்கு.

உண்மையில் குறையொன்றுமில்லைதான்.பொறுமையாக படித்துவரும் உங்க

 

எல்லாருக்கும் தான்  எவ்வளவு நன்றி சொன்னாலும் போதாது.

	Tweet